7 Ocak 2021
Bu gezegende yaşayan canlılar arasında sadece insan bir gün öleceğini, kaza geçirebileceğini ve amansız bir hastalığa yakalanabileceğini bilerek yaşayan bir canlıdır. Bütün bunları bilmesine rağmen nasıl oluyor da insan sanki bunlar kendisinin ve çok sevdiklerinin başına hiç gelmeyecekmiş gibi sevinip coşabiliyor ve günlük hayatın keşmekeşine kendisini kaptırabiliyor? Bu gerçekten de bir gizem. Ama insanın sahip olduğu maneviyat, öteki dünya inancı veya reenkarnasyon inancı gibi inançlar bu gerçeğin acı yükünü hafifletiyor olabilir. Ancak insan küçük şeylerden mesela güzel bir kaleme sahip olmak ve bembeyaz sayfalara bu kalemle yazılar yazmak ya da çizimler yapmaktan zevk alabiliyorsa bu tür keyifler insanı mutlu eder.
Bazen de bir insanı sevmek onu anlamak ve onun içinbir şeyler yapıyor olmak insanı çok mutlu eder. Bu karşı cinsten birine aşık olmaktan çok daha yüksek bir farkındalık düzeyidir. Her tür sanatsal uğraş insanı ölümlü bir varlık olmaktan ruhsal bir ölümsüzlüğe taşır. İnsan bedensel zayıflığını ve ölümlülüğünü ancak sanat ve edebiyatla aşabilir. Her türlü zenaatkarlık da buna dahildir. Ancak bir sanata ya da hobiye sahip olmayanlar kendilerini işe verirler ve ölümü unutabilmek için işkolik olurlar. Ama en kötüsü hiçbir şey yapmayıp tembel tembel oturup kendini dinleyenler ve karamsarlağa kapılanlardır. Oysa Epikuros’un dediği gibi biz var olduğumuz sürece ölüm asla olmayacaktır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder